Wie zijn wij

John van de Berg

Alles is begonnen in de africhtingssport. Oftewel het africhten van de Duitse Herdershond tot de zogenoemde 'Verdedigingshond'. (Speuren, Gehoorzaamheid en Bijtwerk.) Hierin haalde ik grote successen en heb met mijn teef Bucha 3 maal meegedaan aan de Wereldkampioenschappen Africhting. (WUSV) Op 1 van die WK's zag ik een teef lopen waar ik absoluut een pup van moest hebben. Deze teef had alles wat ik wilde zien in de Duitse Herdershond. Zodoende kwam ik in contact met Robert en Carina Jonsson uit Zweden. Dat is zo ongeveer 20 jaar geleden. Mn wens kwam uit, de teef werdt gedekt en ik had mijn pup. Robert en Carina Jonnson bleken niet alleen top-africhters te zijn, ze bleken tevens honden af te richten tot BlindengeleidehondVoor een africhter is dit zo'n beetje ying en yang te noemen. Van onze stomende 'bijters' naar de rust en het zelfstandige werken van de Blindengeleidehond. Een nieuwe wereld, en een nieuwe manier van omgaan met honden. Het contact met Robert en Carina was dusdanig goed, dat ik werdt meegetrokken in hun wereldje van de Blindengeleidehond. Ik ging op zoek naar geschikte Duitse Herders die zij dan konden opleiden. Geen eenvoudige opgave, maar aldoende leert men. In de jaren die volgden leerde ik meer en meer over de blindengeleidehond.
Mijn huidige vriendin Saskia Stark leerde ik kennen in de africhtingssport, en vanaf dat moment is alles in vrij snel tempo uitgegroeid tot een waar trainingscentrum. We hebben in de eerste instantie een hulphondenschool geopend, specifiek gericht op het opleiden van psychiatrische hulphonden. Op het gebied van Blindengeleidehonden kwam ook alles op een hoger level te staan. Regelmatig zijn wij nog steeds in Zweden te vinden om te trainen met de geleidehonden. Dankzij Robert en Carina runnen wij nu een eigen blindengeleidehondenschool in Duitsland.
Ondertussen zijn we enkele jaren verder en hopen we nog vele Hulp-/ en geleidehonden te kunnen opleiden.

Saskia Stark 

Nog voordat ik 8 jaar oud was stond ik al met mijn terriertje op een trainingsveld van een hondenclub. Gezien mijn geringe formaat op die leeftijd waren mijn ouders zo wijs om mijn grote wens nog niet te beantwoorden, namelijk het houden van een Duitse Herder. Ondertussen werd mijn voorliefde voor paarden steeds groter, en was ik al snel in bezit van 2 verzorgpony's. Alsof dat nog niet genoeg was werd ik 3 jaar later de trotse bezitter van mijn eerste eigen D-pony. Een 3/4 arabier die mij leerde dat het houden van een pony meer is dan alleen er op stappen en rondjes rijden. Het beestje had namelijk een karakter waar je U tegen zij. Ze bleef niet de enige, er volgde nog 2 shetjes, een 2 jarige D-pony en een draver. Dit koppel heeft mij ontzettend veel geleerd, want ze waren nou niet bepaald de makkelijkste, met uitzondering van de grootste, de draver.
In die tijd kwam ik in aanraking met Natural Horsemanship. Namen als Pat Parelli, Klaus Hempfling, Emiel Voest kwamen allemaal voor in mijn boekenkast. En met succes, want mijn staatsgevaarlijke shetlander liep na enkele trainingen los achter mij aan het hele erf over, zonder dat het karakter gebroken was.
Ondertussen had ik de leeftijd bereikt dat ik vond (ja ja) dat ik groot genoeg was voor een Duitse Herder. Dat was rond mijn 16e. Mijn ouders vonden echter dat ik eerst maar eens op een hondenclub moest gaan rondkijken, en moest gaan leren wat honden trainen precies inhield. 3 hondenclubs aanwezig op Texel, maar mijn voorkeur ging naar die club waar honden 'boeven leerden bijten'. Zodoende kwam ik terecht bij HSV DOS, een NBG-vereniging. Al snel werd ik meegenomen op cursus bij het O&O, en kreeg ik tot mijn grote plezier de eer om met 2 afgerichte honden te trainen. Een IPO-2 Mechelaar teef, en een IPO-3 dobermann reu. Ook was dit het begin van het volgen van cursussen en workshops, want die bleken in overvloed te bestaan in het wereldje van honden trainen. De interesse in het verkrijgen van nieuwe kennis is tot de dag van vandaag nog niet vergaan, en zal ook zeer zeker niet vergaan.
Een half jaar na mijn eerste kennismaking met deze club kwam ik in het bezit van mijn eerste Duitse Herder. Een wolfsgrauwe teef genaamd Vita. Een hond waar ik ontzettend veel mee- en van geleerd heb. Daarna kwam Devil, een reu met het karakter van die eerder genoemde shetlander. Gelukkig was Devil wel sociaal, en ben ik met hem de wedstrijdsport in geraakt. Ondertussen had ik John leren kennen en kwam daardoor uiteraard in contact met Robert en Carina Jonsson. Een wereld gaat voor je open op het gebied van honden trainen, ongeacht of het om sport- of blindengeleidehonden gaat. John en ik hebben samen een trainingscentrum opgezet, en wij houden ons bezig met het opleiden en africhten van Duitse herders en labradors, plus mijn eigen huidige Rottweiler.
Het opleiden van hulp-/en geleidehonden is elke keer weer een ervaring op zich!